زيادي سجده‏ ها و تداوم هر سجده‏ ي امام علي بن الحسين عليه‏ السلام سبب گرديد كه آن حضرت را «سيدالساجدين» لقب دهند. بر اثر اين سجده‏ هاي طولاني و فراوان، پوست پيشاني ايشان زبر شده بود.

امام باقر عليه‏السلام مي‏ فرمايد: پدرم هيچ نعمتي را به ياد نمي‏آورد مگر اين كه با ياد كردن آن به درگاه خداوند سجده مي‏گذارد. هنگام قرائت قرآن چون به آيه‏ هاي سجده مي‏رسيد، نيز به وقت خطر و احتمال رخداد حادثه‏اي ناگوار و هم‏چنين پس از پايان نمازهاي فريضه يا هر گاه كه موفق مي‏شد خدمتي انجام دهد و ميان دو مؤمن را اصلاح كند، سر به سجده مي‏گذاشت و خداوند را سپاس مي‏گزارد».

يكي از خدمتكاران آن حضرت مي‏گويد:

«روزي مولايم به سوي صحرا رفت و من همراه او بودم. در گوشه‏ اي از صحرا به عبادت پرداخت. به هنگام سجده، سر را بر سنگ‏ هاي ريز و درشت مي‏ نهاد و با گريه و تضرّع خدا را ياد مي‏كرد. كوشيدم تا صداي حضرت را بشنوم. آن روز شمردم كه امام در سجده‏ ي خويش هزار مرتبه گفت: «لااله‏ الااللّه حقا حقا، لااله ‏الاّاللّه تعبّدا و رقّا، لااله ‏الااللّه ايمانا و تصديقا».

چون امام از سجده سر برداشت، صورت و محاسن او به اشك‏هايش آغشته بود.

منابع: اعلام الورى، ص 256--احقاق الحق، ج 12، ص 26

.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: